นิทาน

แพะสองตัว

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง มีแม่น้ำกั้นระหว่างสองฝาก ชาวบ้านจึงร่วมใจกันสร้างสะพานข้ามฝั่ง แต่สะพานนั้นเล็กมาก ทำให้ข้ามฝั่งได้เพียงทีละคนเท่านั้น

วันหนึ่งมีแพะตัวหนึ่งกำลังจะข้ามสะพาน มันสังเกตเห็นแพะอีกตัวกำลังเดินข้ามมาจากอีกฟาก

สะพานนั้นเล็กมากจนพวกมันไม่สามารถเดินสวนกันได้ ทั้งสองจึงต่างรอให้อีกฝ่ายถอย แต่ก็ไม่มีใครยอมถอย

แพะตัวหนึ่งจึงเอ่ยขึ้นมาว่า “เจ้าควรจะให้ข้าไปก่อน เพราะข้าแก่กว่าและแข็งแรงกว่าเจ้า”

แพะอีกตัวก็ไม่ยอม เถียงกลับไปว่า “เจ้าต่างหากที่ควรถอยไป ข้าแข็งแรงกว่า ส่วนเจ้าแก่และต้องใช้เวลานานกว่าจะข้ามไปถึงอีกฝั่ง”

แพะทั้งสองตัวเถียงกันเรื่องความแข็งแกร่งอยู่กลางสะพาน

สักพักพวกมันก็เริ่มต่อสู้กัน งัดเขากันไปมา ต่อสู้กันอย่างดุเดือด

ในที่สุดแพะทั้งคู่ก็เสียสมดุลและตกลงไปในแม่น้ำเบื้องล่าง

กระแสน้ำเชี่ยวกรากพัดพาพวกมันลงไปในน้ำลึก ทำให้แพะทั้งสองตัวจมน้ำตาย

ไม่นานหลังจากนั้น มีแพะอีกสองตัวผ่านมาที่สะพานจากคนละฟาก

เหตุการณ์เริ่มซ้ำเดิม แพะสองตัวโต้เถียงกันว่าใครจะได้ข้ามสะพานก่อนและอีกตัวต้องถอย

แต่คราวนี้แพะตัวหนึ่งคิดสักครู่ ก่อนจะพูดออกมาว่า “หยุด! สะพานนี้แคบเกินไป หากเราทั้งสองต่อสู้กันก็จะทำให้พวกเราตกลงไปในแม่น้ำและจมน้ำตาย”

“แต่ข้ามีวิธี ข้าจะหมอบลง แล้วเจ้าก็เดินข้ามข้าไป”

แพะอีกตัวหนึ่งเห็นด้วยและชื่นชมในความฉลาดของแพะตัวนั้น

มันรอให้แพะผู้ออกไอเดียหมอบลง แล้วจึงเดินข้ามไป

ในที่สุดแพะทั้งสองตัวก็ข้ามสะพานได้อย่างง่ายดาย โดยไม่ต้องออกแรงต่อสู้หรือเป็นอันตรายแม้แต่นิดเดียว

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ความโกรธและอัตตานำไปสู่หายนะ แต่ความอ่อนน้อมถ่อมตนจะนำไปสู่การบรรลุผล